Στην είδηση ότι θα συναντηθώ με τον γνωστό ζωγράφο Γιώργο Ρόρρη ένιωσα ένα δέος.
Από που να αρχίσω σκέφτηκα να τον ρωτάω πράγματα και που να τελειώσω ...μην πω κάτι που δεν πρέπει!
Όμως τελικά όλοι μου οι φόβοι και οι προβληματισμοί ακυρώθηκαν στο δευτερόλεπτο όταν τον συνάντησα.
Απλός ,αγαπητός και πολύ φιλόξενος ο Γιώργος Ρόρρης μου πρόσφερε ζεστό καφέ και φρέσκα φρούτα από το χωριό του.
Μέσα στο ατελιέ παρατήρησα ανθρώπινες μορφές ,γυναικεία γυμνά,μoναχικές φιγούρες,μελαγχολική διάθεση καθώς είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ζωγραφικής του γνωστού Έλληνα Καλλιτέχνη
Βρίσκεται κοντά στο Σταθμό Λαρίσης. Είναι ένα νεοκλασσικό που θα πρέπει να γνώρισε μεγάλες δόξες στις αρχές του 20ου αιώνα.
"Αυτό το ατελιέ το έχω 23 χρόνια μου λέει,είχα άλλα 3 ατελιέ αλλά αυτό είναι το βασικό μου.Νομίζω ότι είναι το κύριο ατελιέ της ζωής μου.Όπου και να φύγω τώρα,όπου και να πάω,ότι και να γίνει δεν νομίζω ότι θα έχω τη δυνατότητα άλλα 23 χρόνια να δημιουργώ".Κάθε δωμάτιο και μια ιστορία... Στο ροζ δωμάτιο ζωγράφισα πέντε χρόνια, στο διπλανό ζωγραφίζω ακουαρέλλες στο φως της ημέρας. Στους τοίχους, οι αναφορές, οι δάσκαλοι, οι μεγάλες αγάπες: εικόνες των Ρέμπραντ, Ματίς, Τσαρούχη, Τισσιανού αλλά και έργα φίλων. Πάντα υπάρχει ένας μεγάλος πίνακας που ο καλλιτέχνης τον δουλεύει, σταματάει, αρχίζει να δουλεύει κάτι άλλο και τον πιάνει πάλι από την αρχή. Και χρησιμοποιεί πληθυντικό: «Δεν ζωγραφίζω. Ζωγραφίζουμε, εγώ και το μοντέλο μου. "
Εκτιμώ και υπολείπτομαι πολύ τη δουλειά του μοντέλου που θεωρώ ότι είναι δουλειά σοβαρή και συνδημιουργική. Εγώ χωρίς το μοντέλο δυσκολεύομαι να ζωγραφίσω το έργο».
Εκτιμώ και υπολείπτομαι πολύ τη δουλειά του μοντέλου που θεωρώ ότι είναι δουλειά σοβαρή και συνδημιουργική. Εγώ χωρίς το μοντέλο δυσκολεύομαι να ζωγραφίσω το έργο».
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ecole Nationale Superieure des beaux-Arts του Παρισιού,στο εργαστήριο του Leonardo Cremonini .Συνεργάστηκε με το Κέντρο Γραμμάτων και Τεχνών Άποψη (1996 – 2002) και συνεργάζεται με την Ομάδα Τέχνης Σημείο διδάσκοντας ζωγραφική (2002 έως σήμερα).
Το 2001 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο για «Νέο Ζωγράφο κάτω των 40 ετών».
To 2006 του απενεμήθη τιμητική διάκριση για το έργο του από το Κοινωφελές Ιδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης».
Έργα του βρίσκονται σε σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Αλήθεια πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια ξεκινάω τη συζητηση.."Εμενα με τους γονείς μου, τον παππού, τη γιαγιά και τα δύο αδέρφια μου, τον Νίκο και τη Θεοδώρα. Είχαμε οινοκρεοπωλείο, χασαποταβέρνα. Είχαμε μεγάλα βαρέλια με κρασί. Εγώ μικρός πήγαινα το κρασί στα τραπέζια και έπλενα τα κρασοπότηρα. Ο παππούς μου πήγαινε στην Κόρινθο και έφερνε 3-4 τόνους μούστο. Οταν γεννήθηκα εγώ, τα μισά σπίτια του χωριού ήταν χαλάσματα γιατί τον Γενάρη του 1944 οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό. Οταν παίζαμε κρυφτό γνωρίζαμε τις πιο μυστικές τρύπες να κρυφτούμε, δεν μας έβρισκε κανείς. Η αίσθηση του ερειπωμένου σπιτιού που αφήνεται έτσι, που δεν ξαναφτιάχνεται, ίσως σχετίζεται με την εικόνα τού non finito που υπάρχει στη ζωγραφική μου. Από τις αρχές Νοεμβρίου μέχρι τον Απρίλιο μετακομίζαμε στο χωριό Βρονταμάς της Λακωνίας για να ξεχειμωνιάσουμε. Το χωριό μας, ο Κοσμάς, ήταν πολύ ορεινό, είχε βαρύ χειμώνα. Με τα κρύα κλείναμε σπίτι και μαγαζί και φεύγαμε για τον Βρονταμά, που ήταν το χωριό της μητέρας μου. Ημασταν διπλοκάτοικοι, δύο κατοικίες, δύο σχολεία. Η μετακόμιση γινόταν κυρίως με τα ζώα, έμελλε στη ζωή μου να δω το τέλος της σχέσης των ανθρώπων με τα ζώα στην Ελλάδα. Ολοι είχαμε, υπήρχαν 250 ζώα στο χωριό και στην κεντρική κρήνη, που είχε κεφάλι λιονταριού, ποτίζονταν στις γούρνες."
Στην Αθήνα ήρθα 3 φορές ώς τα 18 μου λόγω του αστιγματισμού που πήγαινα σε οφθαλμίατρο"
Πώς τελικά ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη ζωγραφική;
Έγινα ζωγράφος από τύχη. Οταν ήμουνα δεκαοχτώ χρονών αγιογραφήθηκε η εκκλησία του Βρονταμά και είδα για πρώτη φορά αγιογράφο να δουλεύει. Μου άρεσε ο τρόπος της ζωής του. Αγιογραφούσε με την τεχνοτροπία του φρέσκου κι εγώ τον κοιτούσα πώς έφτιαχνε τα χρώματα, πώς έπιανε το πινέλο, πόσο συγκεντρωμένος ήταν. Τελειώνοντας το Λύκειο με κάλεσε στο σπίτι του ο φιλόλογος καθηγητής και μου πρότεινε να δώσω εξετάσεις και στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Πώς λεγόταν ο καθηγητής; θέλω να τον αναφέρουμε τιμητικά.
Δημήτριος Τσαντήλας. Μάλιστα μου είπε να φροντίσω να δω τον «Ιβάν τον Τρομερό» του Αϊζενστάιν. Εχω δει το φιλμ 3-4 φορές και κάθε φορά τον θυμάμαι. Την άλλη μέρα λοιπόν πήγαμε στο τηλεφωνείο του χωριού, ψάξαμε στον τηλεφωνικό κατάλογο και βρήκαμε τη Γραμματεία. Καθώς χτυπούσε το τηλέφωνο έλεγα μέσα μου …κοίτα, έχεις τηλεφωνήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών που είναι καθηγητής ο Μόραλης! Δεν έδωσα εξετάσεις την πρώτη χρονιά, προτίμησα να χάσω ένα χρόνο γιατί ένιωθα ανέτοιμος. Πήγα στο φροντιστήριο του Νίκου Στέφου και πέρασα στη σχολή με την πρώτη, αλλά τελευταίος στη σειρά. Μετά το προκαταρκτικό διάλεξα για δασκάλους τον Γιάννη Βαλαβανίδη και τον Παναγιώτη Τέτση.
Ο Τέτσης, που ήταν δάσκαλός σας στη σχολή, επηρέασε τη ζωγραφική σας;
Οχι, δεν επηρεάστηκα από τον Τέτση γιατί και ο ίδιος ποτέ δεν επιδίωξε να μου επιβάλει έναν τρόπο να ζωγραφίζω. Μου άφηνε απόλυτη ελευθερία, ζητούσε μόνο πολλή δουλειά και μετά συζητούσαμε. Ημουν το φάντασμα της σχολής, πήγαινα πρώτος πρώτος και ο Τέτσης από τη χαρά του που με έβλεπε συνεχώς να προσπαθώ, με κέρναγε και ένα Γκολουάζ. Από τότε όταν καπνίζω πού και πού αυτή τη μάρκα παίρνω. Δεν μετάνιωσα ποτέ, ακόμα και σήμερα, που είχα δάσκαλο τον Τέτση, μολονότι πολλοί μου έλεγαν …πού θα πας εκεί; Εκεί είναι Σιβηρία, πολύ αυστηρά! Ας είναι, τους έλεγα.
Το ότι ένας δάσκαλος δεν κάνει τον μαθητή του κατ’ εικόνα και ομοίωση δική του δεν είναι ελάττωμα, είναι η δόξα του νομίζω.
Οταν ήμουνα ακόμη στο φροντιστήριο, γνώρισα τον Τσαρούχη. Πήγα και τον άκουσα στο θέατρο «Αλάμπρα» να μιλάει για τον Θεόφιλο μαζί με τον Κίτσο Μακρή. Οταν τελείωσαν, τον πλησίασα και του είπα πως είμαι υποψήφιος για τη Σχολή Καλών Τεχνών και θέλω να του δείξω τα έργα μου. Μου απάντησε τηλεγραφικά… Πλουτάρχου 28, στο Μαρούσι! Την επομένη με τον Ηλεκτρικό φτάνω στο Μαρούσι και άρχισα να ψάχνω το σπίτι. Βλέπω μετά από ώρα τον ζωγραφισμένο τσαρουχικό έφηβο στο παράθυρο και τότε κατάλαβα πως αυτό είναι το σπίτι. Δεν ήτανε ένα τακτοποιημένο και καλοβαμμένο σπίτι, δεν ήτανε το σπίτι που έμενε μια νοικοκυρά, αλλά ένας καλλιτέχνης. Σκέφτηκα πως σε ένα τέτοιο σπίτι θα ήθελα να μένω κι εγώ! Εκεί που καθόμασταν όλα ήταν φύρδην μίγδην, φιγούρες Καραγκιόζη, αγάλματα, σχέδια πεταμένα, μακέτες, βιβλία, φωτογραφίες και λοιπά. Εγώ προσπαθούσα να μελετήσω τα έργα του τα οποία επηρέασαν τη ζωγραφική μου στα δύο πρώτα χρόνια της σχολής. Είδα και μια έκθεσή του στο Μουσείο Πιερίδη και κατάλαβα πως χρησιμοποιούσε την Πολυγνώτεια κλίμακα των χρωμάτων, δηλαδή άσπρο, μαύρο, ώχρα, χοντρό κόκκινο και τα παράγωγά τους, καφέ, πράσινο, κίτρινο, ροζ κ.λπ. Εγώ τότε δεν ήθελα ακόμη να μελετήσω το χρώμα, με ενδιέφερε μόνο να μάθω πώς πλάθεται ένα έργο, γι’ αυτό και χρησιμοποίησα ακόμα λιγότερα χρώματα. Δηλαδή το άσπρο, το μαύρο και το καφέ. Βέβαια στο τρίτο έτος κατάλαβα πως κινδύνευαν τα έργα μου να μοιάζουν με χρωματιστά σχέδια και αυτός ήταν ο λόγος που άρχισα να μελετώ το χρώμα. Την ίδια εποχή με εντυπωσίασε η έκθεση του Εδουάρδου Σακαγιάν στην ΩΡΑ του Μπαχαριάν. Επεσε τότε σαν βόμβα, τάραξε τα νερά, ήταν μια νέα πρόταση. Το ίδιο συνέβη και με την έκθεση του Χρόνη Μπότσογλου σε δύο γκαλερί ταυτοχρόνως.
«Θεοδώρα Ρόρρη» |
Ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο.
Τον άνθρωπο που συναντά έξω,τον άνθρωπο που έχει απέναντί του και συνομιλεί.
"Με συγκινούν οι άνθρωποι.Αλλά όχι στον άερα σε έναν συγκεκριμένο χώρο.Μέλημά μου είναι να ζωγραφίσω τι συμβαίνει,ότανο άνθρωπος κάθεται σε αυτό το χώρο,τις αντανακλάσεις του,την αύρα του αυτό που εκπέμπει.
Ξεκινώ από τις μορφές από τα μάτια τους .Όταν ολοκληρωθούν αυτές ,αυτό που μένει να ζωγραφιστεί είναι ο χώρος το ντεκόρ.Το εσωτερικό χωρίς τον άνθρωπο δεν μου λέει πολλά πράγματα.
Σπάνια έχω ζωγραφίσει εσωτερικά άδεια,χωρίς τον άνθρωπο.
Πιθανόν άν έχω στο χώρο ένα σκυλί,θα μπορούσα να το ζωγραφίσω..ή μία γάτα.
"Ανδρονίκη"
Είτε είναι άνθρωπος είτε είναι τοίχος.Και για αυτό το λόγο εδώ στο ατελιέ δεν έχω βάψει ή ασπρίσει τους τοίχους,και δυσκολεύομαι να κάνω και οποιαδήποτε αλλαγή.
Ο λόγος του χειμαρρώδης ,παρασύρει όταν γίνεται αναφορά για την ουσία της ζωγραφικής.
"Και τι είναι ζωγραφική ξέρετε;Eίναι πολύπλοκο πράγμα.Η ζωγραφική για μένα απαιτεί μια ισχυρή συγκίνηση αυτού που έχω ζωγραφίσει.Η οποία όμως για να γίνει βαθιά θα πρέπει να σχηματιστεί,να ανακλαστεί εντός μου,δηλαδή προκύπτει από μέσα μου.Ο ζωγράφος ζωγραφίζει με το σώμα,δεν ζωγραφίζει με το μυαλό.Ζωγραφίζει με το αίμα του,με τη μέση του.Ζωγραφίζει με τα χέρια του με τον αγκώνα του.Ποτέ δεν ζωγραφίζει το μυαλό.Το πνεύμα δεν μπορεί να ζωγραφίσει μόνο του αν το χέρι είναι αδρανές."
Ο Γιώργος Ρόρρης δεν ζωγραφίζει όπως πιστεύεται μόνο γυναίκες
"Γυμνό μόνο με γυναίκες,πορτραίτα μια χαρά ζωγραφίζω και άντρες μας λέει.
Απλώς δεν παίρνω μοντέλα για πορτραίτα.Τα ωραιότερα πορτραίτα νομίζω δεν τα έχω ζωγραφίσει ακόμη..."
Τι ρόλο διαδραματίζει το μοντέλο στη ζωγραφική;
Διαδραματίζει βασικό ρόλο .Είναι "συνδημιουργός" .Η εύρεση ενός μοντέλου δεν είναι μία εύκολη υπόθεση και δεν είναι και εύκολο να βρεθεί.Συνήθως η μία κοπέλα που έχει ποζάρει λέει σε μιαν άλλη ότι ήρθε και έφυγε ¨σώα" και "αβλαβής" και ακέραια.Δεν είναι πάντα εύκολο γιατί μπορεί με την άλλη κοπέλα να μην μπορέσουμε να συνεργαστούμε.Υπήρξαν φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια που η κοπέλα δεν είχε κάτι.
Επί το πλείστον έχω δουλέψει με ηθοποιούς είτε που αποφοίτησαν είτε που σπουδάζουν και έχουν μία μεγαλύτερη οικειότητα με την ιδέα του να είναι χωρίς ρούχα και το βλέπουν και ως είδος άσκησης.Ένα είδος ρόλου που λαμβάνει το μοντέλο.
Πέρα από την ανθρώπινη παρουσία στα έργα του σημαντικό ρόλο διαδραματίζει το φως.Το δύσκολο δεν ειναι το συναίσθημα το δύσκολο ειναι να κουμαντάρεις το φως μας λέει χαρακτηριστικά.
Γιατί το φως της μέρας αλλάζει συνεχώςμε αποτέλεσμα να δημιουργούνται έντονες αντιθέσεις μεταξύ τους φωτός και της σκιάς και για αυτό το λόγο και για πολλούς άλλους λόγους ,πιστεύω κάποια έργα ζωγραφίζονται πιο πολύ σαν να μην θελεις να τελειώσεις το έργο σου ποτέ..."
Πέρα από τη ζωγραφική αγαπά πολλά πράγματα.. όπως τα βιβλία.Μου αρέσουν τα βιβλία μου λέει αλλά και ο κινηματογράφος ,ο παλιός κινηματογράφος.Στη μουσική αγαπώ τον Μότσαρτ,τον Μπετόβεν τα ρεμπέτικα.Αγαπώ και τη ζωή,το φως της μερας της νυχτας, το νερό τον αέρα.Αγαπώ όλες τις μορφές της ζωής..τη καλή παρέα τη συζήτηση,τους καλούς φίλους και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το αίσθημα του προσωρινού,του πρόσκαιρου του περαστικού.
Αυτή τη περίοδο πραγματοποιείται έκθεση ζωγραφικής στον εκθεσιακό χώρο της Φωκίωνος Νέγρη 16 ..έως και τις 27 Μαρτίου 2016 με έργα ζωγραφικής του Γιώργου Ρόρρη που ανήκουν στη συλλογή Σωτήρη Φέλιου.Αξίζει να την επισκεφθείτε..
