Η αγκαλιά από αγαπημένους μας ανθρώπους ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να αρρωστήσουμε!

Όσοι νιώθουν στήριξη από αγαπημένους ανθρώπους και παίρνουν περισσότερες αγκαλιές είναι και αυτοί που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να αρρωστήσουν από κρυολόγημα, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Carnegie Mellon (CMU), στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια.

Μετά από μελέτη, που έγινε σε 400 εθελοντές, οι επιστήμονες συμπέραναν ότι η υποστήριξη από την οικογένεια και οι αγκαλιές προστάτευαν ανθρώπους που είχαν προσωπικές διενέξεις στη ζωή τους, οι οποίες τους προκαλούσαν στρες. Ακόμη όμως και όσοι αρρώστησαν, είχαν ελαφρύτερα συμπτώματα, αν υπήρχε γύρω τους  ισχυρός κοινωνικός ιστός. Για το 1/3 αυτής της προστασίας υπεύθυνες ήταν οι αγκαλιές.  

Οι επιστήμονες είπαν ότι η αγκαλιά από αγαπημένο άνθρωπο «είναι ένδειξη βαθιάς και ουσιαστικής υποστήριξης, και ταυτοχρόνως δρα αγχολυτικά».  

Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Psychological Science» 

24 πράγματα που δεν πρέπει να πείτε ποτέ (μα ποτέ!) στο πρώτο ραντεβού

Μία φράση είναι αρκετή για να μετατρέψει ένα καλό πρώτο ραντεβού σε εφιάλτη. 

1. «Φαίνεται ότι τρως πολύ».

2. «Είναι λογικό οι γυναίκες να πληρώνονται με λιγότερα χρήματα».

3. «Δεν συμπαθώ τα παιδιά».

4. «Μου θυμίζεις τον μπαμπά μου» (αντίστοιχα για τους άντρες «μου θυμίζεις τη μαμά μου»)

5. Έψαξα το προφίλ σου στο Facebook.

6. Οποιαδήποτε χρήση της λέξης «γκόμενα»

7. «Ας μιλήσουμε για τον Θεό»

8. «Δεν μου αρέσουν τα σκυλιά».

9. «Διαβάζω βιβλία μυστηρίου γιατί με εξιτάρουν οι φόνοι».

10. «Η προηγούμενή μου σχέση (ή γάμος) έληξε άδοξα λόγω του πρώην μου».

11. «Τα παιδιά μας θα είναι πολύ όμορφα».

12. «Ζω με τη μητέρα μου, αν κάνουμε ησυχία μπορούμε να πάμε και σπίτι μου».

13. «Τρώω συνέχεια Junk food».

14. «Θέλεις να δεις φωτογραφίες από τη συλλογή μου με ταριχευμένα ζώα;»

15. «Συνήθως δεν βγαίνω με έγχρωμες γυναίκες».

16. «Θα πληρώσουμε μισά- μισά».

17. «Και τότε είπε ο υπεύθυνος αναστολής μου...»

18. «Να βγάλουμε μία selfie».

19. «Δεν με ελκύεις καθόλου σεξουαλικά».

20. «Δεν τα μπορώ τα όπλα... προτιμώ τα μαχαίρια».

21. «Ο άντρας μου θα γυρίσει σε λίγο σπίτι».

22. «Δεν μου αρέσουν τα κοντά μαλλιά σε γυναίκες» (και έχει κοντά μαλλιά).

23. «Πόσα βγάζεις;»

24. «Δεν βλέπω να προχωράει».

Γονείς.. αγαπάτε το ίδιο τα παιδιά σας;

Eίναι αλήθεια αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι γονείς ότι αγαπούν το ίδιο το παιδιά τους; Tο να έχεις διαφορετικά συναισθήματα για τα παιδιά σου σημαίνει ότι αγαπάς κάποιο λιγότερο; Mήπως, τελικά, είναι καλύτερο το να αγαπιέται κάθε παιδί με ιδιαίτερο τρόπο;

«Mαμά, ποιον αγαπάς πιο πολύ, εμένα ή τον αδελφό μου;»   Aυτή η ερώτηση προξενεί στους περισσότερους γονείς έντονη αμηχανία και δυσφορία. Mια αμηχανία που γίνεται φανερή από τις προσπάθειες που κάνουν να την αποφύγουν και, αν γίνεται, να μην την ακούσουν ποτέ. Mια δυσφορία που γεννιέται από το φόβο μήπως και πράγματι δείχνουν περισσότερη προτίμηση στο ένα παιδί από ό,τι στο άλλο. Ποια θα μπορούσε να είναι μια ικανοποιητική απάντηση και κυρίως ποια είναι η απάντηση που δίνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό; Oι γονείς αγαπούν πράγματι τα παιδιά τους «το ίδιο»;

Με το κάθε παιδί είμαστε διαφορετικοί, αφού το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο του αγγίζει διαφορετικές χορδές του ψυχικού μας κόσμου.
Oμοιότητες και διαφορές με πρόσωπα και πράγματα
Eάν παρατηρήσουμε από πολύ κοντά δύο μωρά που γεννιούνται κάτω από τις ίδιες συνθήκες, την ίδια μέρα, θα δούμε πόσο διαφορετικό ταμπεραμέντο έχουν. Στο ίδιο ακριβώς ερέθισμα το κάθε μωρό θα αντιδράσει σύμφωνα με την ήδη ανατέλλουσα ιδιοσυγκρασία του. Aπό την πρώτη μέρα της γέννησής μας έχουμε ήδη κάποιες τάσεις, χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες. Oι γονείς συχνά εκπλήσσονται όταν συνειδητοποιήσουν πόσο διαφορετικά σε ιδιοσυγκρασία και ικανότητες είναι τα παιδιά τους μεταξύ τους. Eκ των πραγμάτων, λοιπόν, με το κάθε παιδί είμαστε διαφορετικοί, αφού το ιδιαίτερο ταμπεραμέντο του, η συγκεκριμένη χρονική στιγμή κατά την οποία γεννιέται και ίσως το διαφορετικό του φύλο κινητοποιούν άλλες πλευρές της προσωπικότητάς μας, αγγίζοντας διαφορετικές χορδές του ψυχικού μας κόσμου. Για παράδειγμα, το κάθε ένα μπορεί να μας θυμίζει τη σχέση μας με διαφορετικά πρόσωπα της ζωής μας, γεγονός που υποσυνείδητα επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο το αντιλαμβανόμαστε. Mπορεί ακόμα μία πτυχή του χαρακτήρα του να μοιάζει με μία πλευρά του εαυτού μας, με την οποία δεν είμαστε συμφιλιωμένοι, και το παιδί μόνο και μόνο με την ύπαρξή του μας την υπενθυμίζει συνεχώς. Για παράδειγμα, η πολύ δυναμική τετράχρονη κόρη μας μπορεί να μας θυμίζει την έντονη προσωπικότητα της μητέρας μας, η οποία αισθανόμασταν ότι πάντα μας «καπέλωνε» και με την οποία είχαμε πάντα μια συγκρουσιακή σχέση. Όταν λοιπόν η κόρη μας αρνείται να συνεργαστεί (π.χ. στο ντύσιμό της), ο θυμός μας μπορεί να παίρνει υπερβολικές διαστάσεις. Aπό την άλλη, ο 6 μηνών γιος μας μπορεί να βρίσκεται στη φάση που ό,τι και να κάνουμε του φαίνεται αξιοθαύμαστο και μας κάνει να νιώθουμε οι πιο αξιαγάπητοι γονείς στον κόσμο, χαρίζοντάς μας το πιο γλυκό του χαμόγελο. Σε αυτή την περίοδο λοιπόν, η σχέση μας με το πρώτο παιδί μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε ανεπαρκείς και να προκαλεί αλλεπάλληλες εντάσεις, ενώ το δεύτερο παιδί να ικανοποιεί την ανάγκη μας για ένα θετικό καθρέφτισμα του εαυτού μας και υποσυνείδητα να το επιβραβεύουμε γι’ αυτή του την επίδραση επάνω μας. 
H διαφορά μεταξύ συναισθημάτων και πράξεων
Tο χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να αρνηθούμε τα συναισθήματά μας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Για παράδειγμα, είναι ανώφελο να αισθανόμαστε νευρικοί απέναντι στο ένα παιδί και ανεκτικοί απέναντι στο άλλο και να λέμε ψέματα σε εμάς τους ίδιους γι’ αυτά μας τα συναισθήματα. H άρνηση της αλήθειας φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, κάνοντας τις καταστάσεις χρόνιες και χωρίζοντας τα παιδιά σε ευνοούμενα και μη, χωρίς βέβαια να το θέλουμε. Kαι αυτό γιατί, προκειμένου να αρνηθούμε την αλήθεια, ασυναίσθητα κατασκευάζουμε εκλογικεύσεις των αντιδράσεών μας, προσπαθώντας να αποποιηθούμε οποιαδήποτε ευθύνη. Για παράδειγμα, «δεν είμαι εγώ που δείχνω υπέρμετρη αυστηρότητα στην κόρη μου, είναι εκείνη που είναι τόσο άτακτη, ενώ ο αδελφός της είναι τόσο συνεργάσιμος. Eγώ δεν παίζω κανένα ρόλο σε αυτό». Aντίθετα, όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα δικά μας συναισθήματα, εκείνα μας οδηγούν στην καλύτερη αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων. Έχοντας με το μέρος μας την επίγνωση της εσωτερικής μας πραγματικότητας -συμπεριλαμβανομένης και της εχθρότητας προς ένα παιδί, όταν αυτή προκύπτει-, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αποτελεσματικά τη δυνατότητά μας να διαχωρίζουμε τη συμπεριφορά μας από αυτό που νιώθουμε. Tο ότι έχουμε δηλαδή επίγνωση των εχθρικών μας συναισθημάτων μπορεί να μας προστατέψει από το να μιλήσουμε με εχθρικό τρόπο. Όταν, λοιπόν, η κόρη μας κάνει κάτι που μας τρελαίνει από οργή, μπορούμε να διερευνήσουμε τα συναισθήματά μας, αντί να αρχίσουμε να την προσβάλλουμε, προσδίδοντάς της χαρακτηρισμούς που ίσως τη συνοδεύουν για όλη της τη ζωή. Eάν ανακαλύψουμε ότι μέρος της έντασής μας οφείλεται σε μια φαντασίωση για το πώς θα έπρεπε να ήταν η κόρη μας, και στην οποία εκείνη δεν ανταποκρίνεται, αυτό μπορεί να μετριάσει το θυμό μας. Nα καταλάβουμε δηλαδή ότι μέρος τού προβλήματος έχει σχέση με εμάς και όχι με εκείνη. Ίσως τότε βρούμε το κουράγιο να καταλάβουμε για πρώτη φορά τι κρύβεται πίσω από τη δική της συμπεριφορά. H αλήθεια είναι ότι κάτι σχεδόν μαγικό προκύπτει με την κατανόηση. H οργή και από τις δύο πλευρές τείνει να μετριάζεται. Aς μην ξεχνάμε ότι οι φάσεις με τα παιδιά μας, όπως και με τους περισσότερους ανθρώπους, κάνουν κύκλους. Σε λίγα χρόνια μπορεί ο γιος μας να περνάει τη δύσκολη φάση των 2 ετών και με την κόρη μας τα πράγματα να είναι διαφορετικά.

Πώς μπορεί να έχει κανείς ίδιες αντιδράσεις απέναντι σε διαφορετικά παιδιά, διαφορετικών ηλικιών, χωρίς να αγνοήσει τις διαφορετικές τους ανάγκες;

Tο κάθε παιδί αγαπιέται διαφορετικά 
Mια υπερβολική προσπάθεια εκ μέρους των γονιών να έχουν συνεχώς ίδιες αντιδράσεις απέναντι στα παιδιά τους θα τους μετέτρεπε σε ρομποτάκια, στερώντας τους κάθε αυθορμητισμό και έκφραση πηγαίου ενδιαφέροντος. Mια τέτοια απόπειρα, εάν μπορούμε πραγματικά να τη φανταστούμε, θα είχε ως αποτέλεσμα να πειστούν και τα δύο παιδιά ότι τελικά δεν υπάρχει αγάπη για κανένα από τα δύο. Eπιπλέον, πώς μπορεί να έχει κανείς ίδιες αντιδράσεις απέναντι σε διαφορετικά παιδιά, διαφορετικών ηλικιών, χωρίς να αγνοήσει τις διαφορετικές τους ανάγκες; Tο μήνυμα που θα βοηθήσει περισσότερο την αυτοεκτίμησή τους (και ανταποκρίνεται και στην αλήθεια) είναι ότι το κάθε παιδί είναι μοναδικό και αγαπιέται με ιδιαίτερο τρόπο, που έχει να κάνει με το ανεπανάληπτο χαρακτήρα του και τις συγκεκριμένες ανάγκες του. Έτσι, ό,τι του προσφέρουμε είναι με κριτήριο την πραγματική του ανάγκη και όχι σύμφωνα με αυθαίρετες ποσοτικές μετρήσεις (π.χ. πέντε λεπτά στο ένα κρεβάτι, πέντε λεπτά στο άλλο πριν το φιλί της «καληνύχτας»). Tο παιδί μπορεί και πάλι να συνεχίσει να αναρωτιέται πώς θα ήταν εάν είχε τους γονείς του μόνο για τον εαυτό του και είναι ανθρώπινο κάποιες στιγμές να ζηλεύει, ακόμα και μέχρι την ενήλικη ζωή του. Aπό την άλλη, θα ξέρει τουλάχιστον ότι έχει και εκείνο τις δικές του στιγμές, για μια ουσιαστική επαφή με τους γονείς του, οι οποίοι προσπαθούν να το καταλάβουν μέσα στην ιδιαιτερότητά του. Aυτή η κατανόηση των πραγματικών αναγκών, που εκφράζουν τα παιδιά πίσω από τις διαμαρτυρίες, ίσως ανοίγει και για εμάς τους γονείς έναν άλλο δρόμο. Ένα δρόμο που μας βγάζει από τα άχαρα και εναγώνια ενοχοποιητικά διλήμματα για το κατά πόσο είμαστε δίκαιοι και για το κατά πόσο δείχνουμε προτιμήσεις. Πράγματι, συνειδητοποιώντας το αυτό, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι κατά καιρούς μπορεί να έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις: πιο θετικές προς το ένα και -ναι- πιο αρνητικές προς το άλλο, όσο και αν αποτελεί ταμπού να δούμε ότι αγαπάμε το κάθε παιδί διαφορετικά, αφού έχουμε διαφορετική σχέση μαζί του. H διαφορά λοιπόν δεν είναι ποσοτική (ποιος μπορεί να τη μετρήσει;) αλλά ποιοτική (άλλη σχέση, διαφορετική). Θα έπρεπε λοιπόν οι γονείς να μην αναρωτιούνται «πόσο» αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά «πώς» τα αγαπούν. Όσο μεγαλύτερη επίγνωση έχουμε πάνω σ’ αυτό, τόσο μεγαλύτερη δυνατότητα αποκτάμε στο να διαχωρίζουμε την εσωτερική μας πραγματικότητα (προτιμήσεις, απογοητεύσεις, εχθρότητες) από τις πράξεις μας και τις παρορμήσεις μας (βίαια ξεσπάσματα, άδικη μεταχείριση).

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου, για την σχέση μεταξύ...επιστήμης και πίστης στον Θεό.

Διαβάστε με προσοχή τον διάλογο και εξάγετε ο καθένας τα συμπεράσματά του!

 Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο......
Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ..
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε νεαρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: ο.. .. Θεός..

Καθ.: Σωστά.. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...........
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ..: Λοιπόν, ποιος τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ..........
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ..: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Κύριε καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». 

«Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της. Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως.. Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ μου;
Φοιτ.: Κύριε, θέλω να καταλήξω ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική...
Καθ..: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Κύριε καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε καθηγητά, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα, αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου κάτι, κύριε καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: .............
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ............
Φοιτ.(προς την τάξη): Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του κ.καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του κ.καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε.. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά..

Το όνομα του νεαρού φοιτητή ήταν …Άλμπερτ Αινστάιν! 

Οι άνδρες πεθαίνουν λόγω… βλακείας

Είναι γνωστό ότι οι άντρες, και ιδιαίτερα όταν είναι νεαροί, κάνουν πολύ περισσότερες παράτολμες πράξεις -κοινώς βλακείες- από τις γυναίκες.

Ορισμένες όμως από αυτές τις βλακείες είναι θανατηφόρες, όπως επιβεβαιώνει μια πρωτότυπη μελέτης Βρετανών ερευνητών, με επικεφαλής τον  Ντένις Λέντρεμ του Πανεπιστημίου του Νιούκαστλ, η οποία δημοσιεύθηκε στο «British Medical Journal».

Οι ερευνητές εξέτασαν στοιχεία μίας 20ετίας, που αφορούν τις βλακώδεις συμπεριφορές που επέδειξαν οι «νικητές» των βραβείων Darwin. Τα βραβεία αυτά απονέμεται κάθε χρόνο σε ανθρώπους οι οποίοι έκαναν κάτι τόσο βλακώδες, που είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να αφήσουν απογόνους, δηλαδή είτε πέθαναν από καθαρή ανοησία είτε στειρώθηκαν.

Ανάμεσα στις πιο χαρακτηριστικές -και μακάβριες- περιπτώσεις είναι οι εξής:

Κάποιος ανέβηκε σε ένα κλεμμένο καροτσάκι σούπερ μάρκετ, το οποίο έδεσε στο πίσω μέρος ενός τρένου, που τον τράβηξε λίγα χιλιόμετρα προς… τον θάνατό του.

Ένας τρομοκράτης άνοιξε πακέτο με τη βόμβα που είχε αποστείλει ο ίδιος, όταν του το επέστρεψε το ταχυδρομείο επειδή δεν είχε αρκετά γραμματόσημα.

Ένας κλέφτης συρματόσχοινων έκοψε το καλώδιο της καμπίνας ενός ασανσέρ, ενώ ο ίδιος βρισκόταν μέσα.

Ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση τριών ανδρών που έπαιζαν σε ένα μπαρ μια παραλλαγή ρώσικης ρουλέτας, πίνοντας εναλλάξ αλκοόλ και πατώντας πάνω σε μια νάρκη που δεν είχε εκραγεί, για να δουν ποιος θα είναι ο «τυχερός». Όταν η νάρκη έσκασε, φυσικά «τυχεροί» ήταν και οι τρεις.

Η πιο κραυγαλέα βλακεία θεωρείται η περίπτωση ενός εργάτη που κατεδάφιζε με εκσκαφέα ένα χώρο στάθμευσης αρχίζοντας από τις κολώνες χωρίς να σκεφτεί τι θα γινόταν όταν η στέγη θα έπεφτε πάνω του.

Πάντως η έρευνα των Βρετανών ειδικών πρέπει να ερμηνευθεί με προσοχή διότι πίσω από όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκεται μια γυναίκα – ποιος άλλος θα τα μάζευε; Επιπλέον, συχνά στις βλακείες των ανδρών υπεισέρχεται ένας παράγοντας που μειώνει τη λογική σκέψη, και αυτός δεν είναι άλλος από το αλκοόλ.

Να σημειωθεί ωστόσο ότι από τα 318 βραβεία Darwin, τα 282 αφορούσαν άντρες, τα 36 γυναίκες και τα 14 ζευγάρια. Επομένως, ένα μέρος της ανθρώπινης βλακείας, μικρό έστω, “απονέμεται” και στις γυναίκες.

ΕΦΗΒΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ-ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ-ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

  ΕΦΗΒΕΙΑ-ΩΡΙΜΑΝΣΗ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ-ΑΡΝΗΣΗ

 Τα συναισθήματα θλίψης, θυμού και απογοήτευσης συναντώνται πολύ συχνά  στους εφήβους.

 Καθημερινά βλέπουμε εφήβους που περνούν ατελείωτες ώρες  απομονωμένοι, ξαπλωμένοι, αισθανόμενοι ένα κενό, μια «βαρεμάρα», όπως τη χαρακτηρίζουν.

 Άλλες φορές πάλι επαναστατούν ενάντια στη κοινωνία, αμφισβητούν τις αξίες με τις οποίες έχουν μεγαλώσει, προκαλούν τον περίγυρό τους να τους δώσει απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ζωής:  

Γιατί υπάρχω; Έχει νόημα η ζωή; Τι είναι αγάπη;  

Συχνά ανακαλύπτουμε πως οι σκέψεις αυτές υποκρύπτουν συναισθήματα απαξίωσης του εαυτού, ενοχής, ματαιότητας, συναισθήματα που υπάρχουν και στην κατάθλιψη.

  Τι ωθεί όμως έναν έφηβο να αισθάνεται έτσι; Οι εκδηλώσεις αυτές είναι συχνά αναπόσπαστο κομμάτι της ωρίμανσης προς την ενήλικη ζωή. Διότι η εφηβεία αποτελεί ακριβώς αυτό: Ένα πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή

 Και αυτό το πέρασμα, όπως κάθε μεταβατική περίοδος – και ίσως η εφηβεία να είναι η σημαντικότερη- δεν είναι ποτέ εύκολο. Εφηβεία χωρίς αλλαγή δε νοείται. Ο έφηβος πρέπει να πάρει τη θέση των γονιών κάτι που θεωρείται από τη φύση του «πράξη επιθετική» ( D.Winnicott).

Πολλές φορές λοιπόν παρομοιάζουμε  τη διεργασία της εφηβείας με το πένθος διότι ο έφηβος είναι αντιμέτωπος με πολλαπλές απώλειες, απώλειες που δημιουργούν αισθήματα θλίψης, μιας φυσιολογικής θα λέγαμε «καταθλιπτικότητας»,  που συνυπάρχει όμως, με μια υπόγεια κινητικότητα: νέες σχέσεις, αύξηση των γνώσεων, ανάπτυξη της αφαιρετικής και κριτικής σκέψης κ.λ.π. Το συναίσθημα όμως, διατηρεί τη πρωτοκαθεδρία στη ζωή του εφήβου.  

Ο ψυχικός πόνος, η θλίψη, ο θυμός, η απελπισία και από την άλλη, η υπέρμετρη χαρά, ο ενθουσιασμός, η εξιδανίκευση καταστάσεων και σχέσεων, εναλλάσσονται συχνά και πολλές φορές με αντιφατικό τρόπο.

 ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ.

- Χαμηλή αυτοεκτίμηση, κακή εικόνα για τον ίδιο του τον εαυτό.
- Βαθιά θλίψη. Κλαίει μόνος του χωρίς λόγο και το κάνει αρκετά συχνά.


-Συναισθηματικό κενό. Σε κάποιες περιπτώσεις, το συναίσθημα αυτό τον κάνει να αναζητεί συνεχώς νέα ερεθίσματα. Ρίχνεται με ενθουσιασμό σε συναρπαστικές δραστηριότητες, τις οποίες, όμως, εγκαταλείπει εντελώς ξαφνικά, για να αναζητήσει απελπισμένα μια άλλη, η οποία ελπίζει ότι θα εξαφανίσει ή θα αμβλύνει το κενό που υπάρχει στη ζωή του.

-Αϋπνίες, ή αντίθετα, περισσότερες ώρες ύπνου από το κανονικό (μπορεί να φτάσει στο σημείο, να κοιμάται 10-14 ώρες, αλλά σηκώνεται, σαν να μην έχει κοιμηθεί καθόλου.

-Υπερβολική κούραση, εξαιτίας της αϋπνίας.
-Απαισιοδοξία. Καμιά φορά επεκτείνεται και στο ίδιο του το σώμα: παραπονιέται για πόνους στο κεφάλι ή στο στομάχι. Δεν ασχολείται με κανένα σπορ γιατί διαμαρτύρεται: “Πονάω παντού” ή “Κανένας δεν με θέλει στην ομάδα του”

-Αισθήματα ενοχής για γεγονότα του παρελθόντος που έχουν ήδη ξεπεραστεί: ” Εκείνο τον σκύλο που αναγκάστηκα να τον χαρίσω, γιατί δεν μπορούσα να ασχοληθώ μαζί του” ‘Η κοπέλα μου με εγκατέλειψε επειδή συμπεριφερόμουν σαν γουρούνι” (Έκτοτε είχε δεσμό με άλλες δύο κοπέλες αλλά τώρα δεν τις θυμάται.)

-’Αγχος , ένταση και εκνευρισμός που, ειδικά τα κορίτσια, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τρώγοντας.

-Έλλειψη προσοχής, σύγχυση, αποπροσανατολισμός (εμφανίζονται ξαφνικά)
-Αποφυγή κάθε κοινωνικής συναναστροφής.
-Απάθεια απέναντι σε κάθε καθημερινή υποχρέωση: προσωπική καθαριότητα, δουλειές στο σπίτι, μαθήματα κλπ.

-Έλλειψη κινήτρων και ενθουσιασμού για οποιαδήποτε επιβράβευση ή κατόρθωμα.
-Χαμηλή απόδοση στο σχολείο (ξαφνικά). Δυσκολία αυτοσυγκέντρωσης: “Όσο και να βάζω τα δυνατά μου να προσέξω, δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε από όσα λέει ο καθηγητής” Δεν συνδέει την αποτυχία του στο σχολείο με την αρνητική ψυχολογική του κατάσταση.

-Ανικανότητα να απολαύσει, όσα παλιότερα του άρεσαν.

-Αψιθυμία, βία εναντίων των γονιών και των αδερφών, που πολλές φορές συνοδεύεται από αντικοινωνική συμπεριφορά.

-Απόπειρα αυτοκτονίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Έχουμε να κάνουμε με κατάθλιψη όταν παρατηρούνται τρία από τα συμπτώματα αυτά μέσα σε μια περίοδο δύο συνεχόμενων εβδομάδων. Ο ψυχίατρος, πρέπει να φέρει σε πέρας την θεραπεία.

“Οι ειδικοί διαβεβαιώνουν, ότι πολλές από τις καταθλιπτικές φάσεις του εφήβου δεν τροφοδοτούνται από μια πραγματική κατάθλιψη (ασθένεια) αλλά οφείλονται στο άγχος  που προκαλεί η ανάγκη για αλλαγή την οποία αισθάνονται όλοι οι νέοι………”

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς.?

• Μην προσπαθείτε να δικαιολογήσετε την κατάθλιψη του ασθενούς.” Είναι έτσι επειδή απογοητεύτηκε από τον καλύτερο του φίλο” ή από την σχέση του.Να θυμάστε, ότι ο καταθλιπτικός ψάχνει πάντα έναν λόγο για να δικαιολογήσει την θλίψη του. Η οικογένεια σαστισμένη από την κατάσταση αυτή, συνήθως τον παρηγορεί για την υποτιθέμενη αιτία, που στην πραγματικότητα δεν ισχύει, δημιουργώντας στον ασθενή ένα πικρό αίσθημα έλλειψης κατανόησης και κενού.

• Μην του γκρινιάζετε: ” Δεν κάνεις τίποτα για να τονωθείς ψυχολογικά” Ο καταθλιπτικός, δεν μπορεί, όσο και να θέλει να ασχοληθεί με οποιαδήποτε δραστηριότητα, θα τον βοηθούσε να ξεπεράσει την αγωνία του. Βρίσκεται σε επώδυνη σύγχυση, μέσα στην οποία αναμειγνύεται το συναίσθημα πλήρους ανικανότητας με το βάρος στη συνείδηση του ότι δεν κάνει τίποτα “για να τονωθεί ψυχολογικά”

• Μην προσπαθείτε να καταλάβετε τι αισθάνεται. Μην τον βομβαρδίζεται με ερωτήσεις ούτε με επιχειρήματα που έχουν στόχο  να τον αποτρέψουν από την υπερβολική συμπεριφορά του.  Ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει.

• Μην προσπαθείτε να τον διασκεδάσετε η να αποσπάσετε την προσοχή του με ταξίδια καλώντας φίλους κλπ. Η κατάθλιψη από την οποία υποφέρει δεν του αφήνει περιθώρια να χαρεί.

Μην αφήνετε τον εαυτό σας να γίνει σκλάβος του ασθενούς: όποιος υποφέρει από κατάθλιψη, δεν ανέχεται την χαρά δίπλα του, απαιτεί διαρκώς την προσοχή των άλλων και μέμφεται το κενό του οποίου έπεσε θύμα.

Εξηγήστε του ήρεμα ότι είναι άρρωστος και προσπαθήστε να τον πείσετε να απευθυνθεί σε γιατρό.

• Αναβάλετε για αργότερα τις σημαντικές αποφάσεις του όσον αφορά στα μαθήματα.

• Αποφύγετε τους σκληρούς κανόνες, τις ερωτήσεις ή τις συζητήσεις σε τόνο ανυπόμονο και θυμωμένο.
   Και  να θυμάστε πως όλοι έχουμε δικαίωμα στην ψυχική φροντίδα και την προστασία, όταν δεν είμαστε καλά,Αυτό σημαίνει, «οι γονείς μου, οι άλλοι, είναι στο προσκεφάλι μου, δηλαδή, είναι κοντά μου». 
   Δεν έχει ενδιαφέρον να είμαστε όλοι ίδιοι. 
  Και ως διαφορετικοί μπορούμε να συνυπάρχουμε ...
   και να ανταλλάσσουμε λόγια. 
  Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ανακούφιση, που προκύπτει από τα λόγια, που πολλές φορές δεν μπορούμε να πούμε ή δε βρίσκουμε τον τρόπο να τα πούμε
   
•                                                          Συντάκτης  Κ.Κοντ

Μήπως σε απατά; Τα 9 σημάδια που θα σου ανοίξουν τα μάτια

 
 

Όπως δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα έτσι και η απιστία συνοδεύεται από κάποια πολύ τρανταχτά σημάδια. Αν υποπτεύεστε ότι ο σύντροφός σας σας απατά τα παρακάτω θα σας φανούν χρήσιμα:

 

1. Μπορεί να σας φανεί παράξενο αλλά αν ο σύντροφός σας εμφανίσει ΞΑΦΝΙΚΑ μια ασυνήθιστη, υπερβολική τρυφερότητα και γλυκήτητα απέναντί σας, αυτό μπορεί να είναι κακό σημάδι. Πρόκειται συχνά για κίνηση αντιπερισπασμού, προκειμένου να απασχολήσει το “βλέμμα” σας αλλού και ίσως για να διασκεδάσει τις ενοχές του. Τα λουλούδια που ξαφνικά σας στέλνει μπορεί και να έχουν ...αγκάθια!

 

2. Ανάλογα με το πρόσωπο με το οποίο έχει στενή επαφή, ο άνθρωπός σας μπορεί να εμφανίσει μεγάλες αλλαγές στον τρόπο που ντύνεται, στη μουσική που ακούει, στη φροντίδα του σώματός του (π.χ. ξεκινάει να γυμνάζεται).... Με λίγα λόγια βλέπετε μια διαφορετική προσωπικότητα από αυτήν που γνωρίζατε.

 

3. Είναι πιθανό ο σύντροφός σας να έχει την τάση να προκαλέσει καυγά ή να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί σας, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει προφανής λόγος. Η τεχνητή ένταση που δημιουργεί προκύπτει από την προσπάθειά του να δώσει μια δικαιολογία στον εαυτό του για αυτό που κάνει και να απενοχοποιηθεί. Έτσι, θα μπορεί να λέει στον εαυτό του ότι αφού δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ είναι φυσιολογικό να στραφώ κάπου αλλού.

 

4. Ομοίως, για να γλιτώσει από τις ενοχές του θα λειτουργεί προκαταβολικά. Θα προβάλει δηλαδή όλα του τα συναισθήματα σε σας. Μην απορήσετε αν σας κατηγορήσει ότι εσείς τον απατάτε!!! Είναι ένα από τα πλέον κλασικά σημάδια απιστίας. Σκεφτείτε! Αν εσείς δεν έχετε δώσει τέτοιο δικαίωμα πως το μυαλό του πηγαίνει σε κάτι τέτοιο, από που πονηρεύεται; Μήπως από τον εαυτό του;

 

5. Κλείνει συνέχεια το κινητό του, δεν έχει σήμα συχνά ή το έχει συνεχώς δίπλα του και είναι πολύ νευρικός όταν το ακούει να χτυπάει. Το κινητό αλλά και ο υπολογιστής του είναι για σας terra incognita.

 

6. Θυμάστε τον “φίλο μου τον Λευτεράκη”; Όταν ο σύντροφός σου δημιουργεί νέες παρέες στις οποίες δεν επιθυμεί να σας γνωρίσει, αν ξαφνικά αρχίσει να μιλάει συνέχεια για κάποιον “φίλο” που γνώρισε στο γυμναστήριο, στη δουλειά κτλ., το πόσο καλό παιδί είναι κλπ τότε έχετε το νου σας.

 

7. Αποκρύπτει πληροφορίες που αφορούν στην οικονομική του κατάσταση. Αποκτά κρυφούς λογαριασμούς κι έχει πιστωτικές κάρτες για να κρύψει έξοδα που έχουν να κάνουν με την άλλη γυναίκα.

 

8. Έχει γίνει αναξιόπιστος και ασυνεπής, αργεί από τη δουλειά του, και το Σαββατοκύριακο που είναι μαζί σας είναι κατηφής, δύσθυμος και απόμακρος.

 

9. Αν δυσκολεύεστε να θυμηθείτε την τελευταία φορά που κάνατε σεξ τότε δεν είναι παράλογο να σκεφτείτε ότι κάπου αλλού πηγαίνει και περνάει καλά.

 

Προσοχή!

Τα παραπάνω είναι σημάδια που πρέπει να σας κινητοποιήσουν. Δεν είναι σημάδια που αποδεικνύουν. Το να συμβαίνει ένα από αυτά δεν σημαίνει ότι η απιστία είναι δεδομένη. Αν έχετε αντιληφθεί κάτι από τα παραπάνω, απλά έχετε το νου σας.

 

Ωραία! Και τώρα τι κάνουμε;

 

-Μην βιαστείτε να τον διώξετε γιατί έτσι τον στέλνετε κατευθείαν στην ερωμένη του. Ούτε κι εσείς να φύγετε αφού δεν είστε αυτή που αμάρτησε.

 

-Παρακολουθήστε στενά τις κινήσεις του και βεβαιωθείτε ότι όντως σας απατά. Εκτιμήστε το μέγεθος και τη σοβαρότητα της απιστίας.

 

- Αξιολογείστε με ψυχραιμία την κατάσταση και μην πάρετε αποφάσεις εν βρασμώ. Το αν θα τον διώξετε, θα φύγετε ή θα τον συγχωρήσετε, θα το αποφασίσετε όταν θα είστε σίγουρες ότι δεν θα το ανακαλέσετε το επόμενο λεπτό (για να μην εξευτιλιζόμαστε και στον εαυτό μας).

 

-Σε καμία περίπτωση μην ασχοληθείτε με την “άλλη”. Μην προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε μαζί της, πολύ δε περισσότερο μην δημιουργήσετε σκηνή. Αυτό θα μειώσει και θα εξευτελίσει εσάς και θα δώσει σε εκείνη πόντους. Εξάλλου για την κατάσταση που βιώνετε υπεύθυνη δεν είναι εκείνη αλλά ο σύντροφός σας, εσείς και η κακή σας επικοινωνία που άφησαν χώρο σε ένα τρίτο άτομο να μπει ανάμεσά σας.

 

-Μιλήστε σε ένα άτομο της απόλυτης εμπιστοσύνης. Αποφύγετε να μοιραστείτε τις υποψίες ή ό, τι ανακαλύψατε με το ευρύτερο φιλικό ή οικογενειακό περιβάλλον. Το πιθανότερο είναι να τους κάνετε να ψυχρανθούν απέναντι στον άντρα σας ή να σας εξαναγκάσουν να πάρετε μια απόφαση για την οποία δεν είστε έτοιμες, απλά και μόνο γιατί έχετε εκτεθεί σε αυτούς. Εξάλλου για σκεφτείτε κι αυτό: είστε σίγουρες ότι δεν το γνώριζαν;

Ο πιο γλυκός τρόπος να πείτε στα παιδιά σας την αλήθεια για τον Άγιο Βασίλη

Ένας γλυκός τρόπος που δεν θα χαλάσει τη μαγεία των γιορτών

Φωτογραφίες του Άγιου Βασίλη αλλά και «αληθινοί» Άϊ Βασιλήδες κυκλοφορούν παντού κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου και μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση στα παιδιά.

Άλλωστε βλέποντας τόσους πολλούς Αϊ- Βασίληδες στον δρόμο είναι επόμενο να σας ρωτήσουν: «Είναι πραγματικός, μαμά;» 

Κανένας βέβαια γονιός δεν θέλει να σκάσει η φούσκα την περίοδο των διακοπών, με αποτέλεσμα να έρχονται σε δύσκολη θέση.

Τι θέση λοιπόν μπορείτε να πάρετε και πώς να εξηγήσετε στα παιδιά σας όλη την αλήθεια για τον ‘Αγιο Βασίλη;

Τι θα λέγατε να το εξηγήσετε με έναν εκπληκτικό τρόπο χωρίς να χαλάσετε τη μαγεία των εορτών; Αυτό επέλεξε να κάνει η συγγραφέας Martha Brockenbrough, η οποία αποφάσισε να αποκαλύψει όλη την αλήθεια για τον Άγιο Βασίλη στην κόρη της με μία επιστολή.

«Αγαπητή Λούσυ,

Σε ευχαριστώ πολύ για το γράμμα που μου έστειλες. Μου έκανες όμως μια πολύ καλή ερώτηση, με ρώτησες: «Είσαι ο πραγματικός Άγιος Βασίλης;» Ξέρω ότι αναρωτιόσουν πολύ καιρό και γι’ αυτό ήθελα πολύ προσεκτικά να σκεφτώ την απάντηση που θα σου δώσω.

Η απάντηση είναι όχι. Δεν είμαι ο Άγιος Βασίλης. Δεν υπάρχει καν Αϊ Βασίλης. 

Είμαι όμως το πρόσωπο εκείνο που γεμίζει με δώρα τις κάλτσες σου και τυλίγει προσεκτικά και άλλα δώρα κάτω από το δέντρο με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η μαμά μου για εμένα (εντάξει, και ο μπαμπάς σου με βοηθάει πάρα πολύ!)  
 
Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα κάνεις κι εσύ μια μέρα για τα δικά σου τα παιδιά και θα ανυπομονείς να τα δεις να ανοίγουν τα δώρα τους το πρωί των Χριστουγέννων. Θα σου αρέσει να κάθεστε όλοι μαζί κάτω από το δέντρο και να βλέπεις τα μικρά προσωπάκια τους να λάμπουν και να φωτίζονται από τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια.  

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είσαι ο Άγιος Βασίλης.

Ο Άγιος Βασίλης είναι ένα πρόσωπο που ξεπερνά όλους μας και το έργο του είναι πολύ μεγάλο. Αυτό που κάνει μπορεί να είναι απλό αλλά δεν παύει να είναι ισχυρό. Διδάσκει στα παιδιά πώς να έχουν πίστη σε κάτι που δεν μπορούν να δουν ή να αγγίξουν.

Είναι μια δουλειά πολύ μεγάλη και πολύ σημαντική. Καθ 'όλη τη ζωή σου, θα χρειαστεί να πιστεύεις: στον εαυτό σου, στους φίλους σου, στα ταλέντα σου και στην οικογένειά σου. Θα πρέπει, επίσης, να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μετριούνται ή που δεν είναι στο χέρι σου. Αναφέρομαι στην αγάπη, αυτή τη μεγάλη δύναμη που θα φωτίσει τη ζωή σου, ακόμα και κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων στιγμών, που ενδεχομένως θα έρθουν. 

Ο Άγιος Βασίλης είναι ένας δάσκαλος και εγώ υπήρξα μαθήτριά του και τώρα ξέρεις πώς μπορεί και περνάει από τις καμινάδες όλων των σπιτιών την παραμονή των Χριστουγέννων: με τη βοήθεια όλων εκείνων των ανθρώπων των οποίων οι καρδιές τους είναι γεμάτες χαρά.

Άνθρωποι με γεμάτες τις καρδιές, όπως ο μπαμπάς σου κι εγώ, βοηθάμε τον Άγιο Βασίλη στη δουλειά του, διαφορετικά θα ήταν αδύνατον για εκείνον να ολοκληρώσει όλο αυτό το έργο.

Οπότε, όχι, δεν είμαι ο Άγιος Βασίλης. Ο Άγιος Βασίλης όμως είναι η αγάπη, η μαγεία, η ελπίδα και η ευτυχία μαζί. Ανήκω όμως στην ομάδα του και ευτυχώς είμαστε πάρα πολλοί!

Σ’ αγαπώ πολύ και θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Η μαμά σου.»  

Τώρα δώστε όλοι από ένα γλυκό φιλάκι στα παιδιά σας!

Κρίσεις Πανικού-Οι ρίζες του προβλήματος. (Γιατί σε μένα;)

Αντώνης WolfBack

Σ'αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή.

 Να ξεκινήσουμε, δηλαδή, απ'την αρχή του νήματος, αλλά όχι να σκαλώσουμε στους λόγους που μας οδήγησαν στις κρίσεις και στις διαταραχές πανικού. Εξάλλου, οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν τους λόγους που τους οδήγησαν εκεί που βρίσκονται, ενώ άλλοι, ίσως, ακόμη να εξερευνούν στο παρελθόν τους για να εντοπίσουν την ρίζα των συμπτωμάτων. 

Το ζητούμενο στο άρθρο αυτό δεν είναι η ρίζα των συμπτωμάτων, αλλά η ύπαρξη του ίδιου του προβλήματος:

Ποιοι είναι οι καθαροί λόγοι που μας προδιάθεσαν για αυτές τις κρίσεις πανικού; Γιατί να συμβεί σε εμένα και όχι σε κάποιον άλλον; Γιατί να είμαι εγώ αυτός ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας;

Σαφώς, κάποιος ψυχολόγος θα μπορούσε να απαντήσει άμεσα σ'αυτό το καίριο ερώτημα, αλλά εμείς μπορούμε να το σκαλίσουμε λιγάκι, βασιζόμενοι πάντοτε στις δικές μας εμπειρίες και συμπεριφορές. Εξάλλου, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά πόσα κοινά γνωρίσματα έχουν όσοι αισθάνονται αυτές τις κρίσεις πανικού;

Γνωρίζουμε τα βασικά: Ένα έντονο άγχος ήταν αρκετό για να καταρρεύσει ο ψυχικός μας κόσμος. 

Μια παλιά στεναχώρια οδήγησε σε κατάθλιψη και αυτή με τη σειρά τις σε αυτό το σύνδρομο των πανικών. Οι βασικές φοβίες μας είναι μεγαλύτερες απ'ότι αρχικά γνωρίζαμε και κατέληξαν να γίνουν ανεξέλεγκτες. Αυτοί είναι οι λόγοι, ή θα πρέπει να πάμε αρκετά πιο πίσω και να αναλύσουμε την φυσιολογία του χαρακτήρα μας, προσπαθώντας να τον κατατάξουμε σε μερικές κατηγορίες:

Αδύναμος χαρακτήρας: Ποια είναι τα γνωρίσματα ενός δυνατού και ενός αδύναμου χαρακτήρα; Προσωπικά δεν νομίζω πως η εμφάνιση των κρίσεων πανικού θα μπορούσαν να οφείλονται σε τόσο απλούς χαρακτηρισμούς. Εξάλλου, την δύναμη του χαρακτήρα σας την καταλαβαίνετε απ'την προσπάθεια να εμποδίσατε τα συμπτώματα ή να προχωρήσετε μπροστά μαζί μ'αυτά. Και έπειτα από μια έντονη δυσάρεστη κατάσταση βλέπετε πως πάντοτε βγαίνετε νικητές. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει αδύναμος χαρακτήρας; Αφήνουμε αυτή την ταμπέλα και προχωράμε παρακάτω.

Αγχώδες χαρακτήρας: Έχετε αναρωτηθεί για πόσα πράγματα είχατε αγχωθεί στην πορεία της ζωής σας μέχρι σήμερα; Σίγουρα ήταν άπειρα! Άγχος στο σχολείο, άγχος στις Πανελλήνιες, άγχος για εύρεση δουλειάς, άγχος για το ξεκίνημα μιας νέας ζωής κ.λ.π. Σίγουρα, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά στο άγχος και άλλοι, δυστυχώς, τους γίνεται εμμονή και καταλήγει σε πάθηση. Όσοι πάσχουν από κρίσεις πανικού, σίγουρα, θα έχουν να προσθέσουν κι άλλες κρίσεις άγχους στο παρελθόν τους. Οι περισσότερες απ'αυτές, μπορεί να ήταν και δευτερεύουσας σημασίας, αλλά ένας ευπαθής χαρακτήρας (στο άγχος) σίγουρα δεν θα μπορούσε να τις βγάλει απ'το μυαλό του. Σίγουρα το άγχος είναι ο πρώτος παράγοντας που μας οδήγησε στις κρίσεις πανικού και, ίσως, ο βασικότερος.

Μετατραυματική εμπειρία: Ακόμη μια βασική αιτία. Τέτοιου είδους εμπειρίες (θάνατος προσώπου, έντονη θλίψη, διάφορες παρενοχλήσεις διαφόρου τύπου) μπορούν να υποσκιάσουν τον ψυχικό μας κόσμο και να εκδηλωθούν ανάλογα με την περίσταση σε κλειστοφοβία, αγοραφοβία, ψύχωση και κρίσεις πανικού. Και αυτό δεν γίνεται άμεσα. Μπορεί να περάσει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να εκδηλωθούν τα πρώτα συμπτώματα, μπορεί και πολλά χρόνια. Μπορεί το άτομο να έχει περάσει μια τραυματική εμπειρία στο παρελθόν και, παραδόξως, να μην την θυμάται και να την ξαναβιώνει με τις κρίσεις πανικού. Το άτομο σ'αυτή την κατηγορία είναι απαραίτητο να αναβιώσει συνειδητά αυτή την εμπειρία για να μπορέσει να την καταπολεμίσει.

Δειλός χαρακτήρας: Προσωπικά θεωρώ την ντροπή και την δειλία σαν μια μορφή εσωτερικής καταπίεσης. Θέλουμε πολύ να κάνουμε κάτι, αλλά κάτι άλλο μας εμποδίζει. Νιώθουμε την έντονη ανάγκη να αντιδράσουμε, αλλά, για μια ακόμη φορά, καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας και τα κρύβουμε μέσα μας. Αυτό είναι κάτι καινούριο; Υπήρχε σε όλη μας τη ζωή, ακόμη και στα παιδικά μας χρόνια. Η ντροπή μας έκανε να ζούμε μόνοι μας; Η ντροπή μας ανάγκασε να μην βρίσκουμε φίλους και να μην συμμετάσχουμε σε διάφορες ομαδικές δραστηριότητες; Η δειλία μας καταπίεσε και δεν πατήσαμε πόδι ή δεν ρίξαμε γροθιά στο τραπέζι τον καιρό που έπρεπε να το είχαμε κάνει; Ναι; Και πως νιώσαμε έπειτα; Αποτυχημένοι; Ανάξιοι; Αρχίσαμε να ζηλεύουμε (ή να θαυμάζουμε) εκείνους που είχαν τα κότσια και έκαναν αυτό που τους ερχόταν στο μυαλό; Είναι κι αυτός ένας τρόπος κατάθλιψης και έλλειψης αυτοπεποίθησης. Όταν αρχίζει να νιώθει κάποιος άσχημα για τον εαυτό του φτάνει σε σημείο ώστε να αδιαφορεί γι'αυτόν. Και σ'αυτό το σημείο, όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα βγαίνουν στην φόρα και εκδηλώνονται με διαφόρους τρόπους. Ένας απ'αυτούς και οι κρίσεις πανικού.

Ποιότητα ζωής: Έχετε κάνει έναν απολογισμό της ζωής σας; Ήσαστε ευχαριστημένοι απ'αυτήν; Μπορεί να πέρασαν μερικοί μοναχικά στα πρώιμα χρόνια της ζωής τους. Μπορεί κάποιοι να νιώθουν δυσάρεστα για πράγματα που δεν μπόρεσαν ή που δεν πρόλαβαν να κάνουν. Μπορεί μερικοί να έχουν φτάσει σε μια ηλικία και να νιώθουν πως δεν έχουν αυτά που ονειρευόντουσαν απ'τα παιδικά τους χρόνια (πλούτη, οικογένεια, εργασία, καριέρα κ.λ.π.). Μερικοί, πάλι, νιώθουν πως τα πράγματα χειροτερεύουν όσο περνάνε τα χρόνια και έχουν ένα μεγάλο άγχος για το μέλλον τους. Αν αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι για την εκδήλωση των κρίσεων πανικού, τότε θα πρέπει να αλλάξουν ορισμένα πράγματα και συμπεριφορές. Νέες ενασχολήσεις και ενδιαφέροντα. Μια αύξηση της κοινωνικότητας του ατόμου δεν θα μπορούσε να βλάψει σ'αυτή την περίπτωση. Γενικά, θα πρέπει να πιστέψετε πως η ζωή δεν έχει τελειώσει ακόμη και ότι έχετε πολλά πράγματα ακόμη να κάνετε στο μέλλον (όσο κοντινό κι αν φαίνεται αυτό).

Έλλειψη ευθυνών και αποφάσεων: Πόσο υπεύθυνοι ήμασταν στη ζωή μας; Είχαμε πάντοτε την ανάγκη (ή την έχουμε ακόμη) να στηριζόμαστε σε κάποιο κοντινό μας πρόσωπο; Ζούσαμε σε έναν κόσμο που μας είχε τροφοδοτήσει με ανασφάλειες και προσπαθούσαμε να αποφύγουμε την λήψη ευθυνών ή καίριων αποφάσεων, και αν το κάναμε, το κάναμε εκ του ασφαλούς, έχοντας πάντοτε έναν άνθρωπο για ασπίδα (για την περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά όπως τα περιμέναμε);. Δεν πήραμε τα ρίσκα που έπρεπε στη ζωή μας, είτε γιατί μας βόλευε η συγκεκριμένη κατάσταση, είτε ήμασταν έρμαια σε αρνητικές σκέψεις που το μοναδικό που έκαναν ήταν να μας αποτρέψουν από κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας. Η απαισιοδοξίαήταν ο μοναδικός μας σύμβουλος στη ζωή μας; Βλέπουμε τα πάντα μαύρα και αφήνουμε τα πράγματα να κυλήσουν όπως κυλήσουν και νιώθουμε πως δεν έχουμε την δύναμη να τα αλλάξουμε μόνοι μας και με τον τρόπο που θέλουμε οι ίδιοι; Όλα αυτά μας ανάγκασαν να χαλάσουμε την ποιότητα της ζωής μας και να είμαστε πιο ευάλωτοι σε όλα τα αρνητικά ερεθίσματα (είτε σωματικά, είτε ψυχικά). Οι κρίσεις πανικού γίνεται ο αόρατος εχθρός μας. Δεν τις κατανοούμε, δεν γνωρίζουμε τίποτε γι'αυτές, αλλά επιμένουμε να τις φοβόμαστε. Και οι κρίσεις πανικού μας δείχνουν πολλά σ'αυτό. Εν μέσω μιας κρίσης το πρώτο μέλημα και ανάγκη μας είναι να στηριχτούμε και να ζητήσουμε βοήθεια από το άτομο που μας παρέχει την ασφάλεια και νιώθουμε, υποσυνείδητα, σίγουροι πως θα καταφέρει να λύσει το πρόβλημα μας, αφήνοντας το να κανονίσει εκείνο όλα τα διαδικαστικά.

Φοβίες: Όλος ο κόσμος πάσχει από φοβίες, ακόμη και ο πιο, φαινομενικά, δυνατός χαρακτήρας. Ο καθένας, βέβαια, αντιδρά εντελώς διαφορετικά σ'αυτές όταν τις αισθάνεται και μπορεί να αποδράσει σύντομα όταν πια νιώθει πως δεν απειλείται. Στα άτομα με διαταραχές πανικού δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Νομίζει πως απειλείται από φοβίες, ακόμη κι αν δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιες είναι αυτές. Η αρρωστοφοβίαπιστεύω πως είναι η χειρότερη όλων. Δεν γνωρίζω αν αποκτάται με τον καιρό, αν γεννηθήκαμε μ'αυτές τις φοβίες, ή αν πρόκειται για κάποια κληρονομική φοβία. Αυτό που γνωρίζω είναι πως μας αναγκάζει να εκλαμβάνουμε ψευδή σωματικά ερεθίσματα και να επεξεργαζόμαστε σαν να είναι κάτι που βάζει σε κίνδυνο την ζωή μας. Νιώθουμε κάτι στο στομάχι, πάει το μυαλό μας στο κακό. Ψηλαφούμε την καρδιά μας γιατί νομίζουμε πως κάτι δεν πάει καλά μ'αυτή. Ακόμη κι ένα απλό κρυολόγημα μπορεί να επιφέρει μια κρίση πανικού, στον φόβο του ότι πάσχουμε από κάτι επικίνδυνο για την υγεία μας. Νιώσατε ποτέ στο παρελθόν κρίσεις πανικού; Μην βιαστείτε να απαντήσετε πως εμφανίστηκαν τώρα. (απλώς, τώρα έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται). Μιλάω για την παιδική ηλικία. Σε κάποια στιγμή που αρρωστήσατε νιώσατε πως σας κόβεται η ανάσα και νιώσατε έναν έντρομο φόβο; Θυμάστε κάτι σαν κι αυτό να σας είχε συμβεί; Αν θυμάστε κάτι απ'τα παλιά, τότε ίσως να καταλαβαίνετε πως τέτοιου είδους φόβοι μεγαλώνουν μαζί μας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Υπάρχουν ακόμη πολλά που θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε εδώ, όσο αναφορά τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου και για το πόσο σχετικά μπορούν να είναι αυτά με την σημερινή κατάσταση που βρισκόμαστε. Δεν προσπαθώ να υποδείξω την ρίζα του κακού μ'αυτόν τον τρόπο, απλώς, πιστεύω ακράδαντα πως οι κρίσεις και οι διαταραχές πανικού δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός που επέλεξε εμάς σε κάποια κλήρωση. Ο χαρακτήρας μας διαμορφώθηκε όπως διαμορφώθηκε και θα πρέπει να τον δεχτούμε και να τον αγαπήσουμε όπως είναι, για να μας αγαπήσει κι αυτός. Λύσεις σ'αυτά που έγραψα παραπάνω υπάρχουν. Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουμε την καθημερινότητα μας και αν το κάνουμε αυτό, τότε θα δούμε τρομερές αλλαγές και στην συμπεριφορά μας. Όλες αυτές οι κατηγορίες που έγραψα έχουν έναν στόχο και μόνο: Να μας απομυζήσουν την αυτοπεποίθησημας. Ίσως το παρελθόν να μας υποδουλώνει κάποια στοιχεία που μας ανάγκασαν να την χάσουμε. 

Η κρίση πανικού, με τη σειρά της, προσπαθεί να μας μάθει ένα πράγμα και μόνο: Να κερδίσουμε αυτή τη χαμένη αυτοπεποίθηση. Και πως θα το καταφέρουμε αυτό; Οι περισσότεροι ίσως το γνωρίζουν και μερικοί άλλοι ίσως να σκέφτονται κάποιες λύσεις. Άλλοι, ίσως, να αναζητήσουν την βοήθεια από κάποιον ειδικό για να κερδίσουν την αυτοπεποίθηση που τους χρειάζεται για να νικήσουν τα ίδια τα συμπτώματα. Σίγουρα έχετε βρει κάτι στον χαρακτήρα και στην συμπεριφορά σας που χρειάζεται άμεσα αλλαγή. Τολμήστε το και δείτε τα αποτελέσματα. 

Εφηβεία ..Τι δύσκολο πράγμα- Περίεργη συμπεριφορά εφήβων

Συχνά οι γονείς αποδίδουν την άσχημη συμπεριφορά των παιδιών τους, κυρίως των προεφήβων και εφήβων, στην κακή επιρροή των φίλων τους. Πόσο μπορούν οι γονείς να παρέμβουν και τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να αποφεύγουν τα παιδιά τις «κακές» παρέες;

Στις κρίσιμες ηλικίες των 10, 12 έως και 18 ετών τα παιδιά αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς με τους συνομηλίκους τους και ειδικά με τους φίλους τους. Η τάση του παιδιού για ανεξαρτησία, η αναζήτηση της ταυτότητας του είναι παράγοντες που επηρεάζουν τα παιδιά στις επιλογές των φίλων. Ειδικά στην εφηβεία  η γνώμη των φίλων αρχίζει να μετρά περισσότερο από εκείνη των γονιών. Όπως λοιπόν είναι αναμενόμενο οι  γονείς αρχίζουν να πιστεύουν ότι για κάθε κακή συμπεριφορά του παιδιού ευθύνονται οι «κακές» παρέες. Μπορούν όμως οι γονείς να παρέμβουν στην επιλογή των φίλων και πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν τους φίλους του παιδιού τους;  

Μπορώ να επηρεάσω το παιδί για τους φίλους του; Όταν το παιδί είναι μικρό και δεν αμφισβητεί την άποψη των κοντινών του ανθρώπων είναι εύκολο για τους γονείς να το επηρεάσει. Καθώς, όμως, το παιδί μεγαλώνει και βγαίνει από το σπίτι, αρχίζει να κάνει  δικές του επιλογές και να κόβει τους δεσμούς του με τους γονείς. Αυτή η διαδικασία είναι φυσιολογική μια που μέσα από αυτήν τα παιδιά ωριμάζουν και ενηλικιώνονται. Ένα από τα πιο συχνά προβλήματα που θεωρούν ότι αντιμετωπίζουν ή όντως αντιμετωπίζουν οι γονείς είναι οι κακές παρέες των παιδιών τους. Σε αυτές αποδίδουν κάθε μη φυσιολογική συμπεριφορά που υιοθετεί το παιδί τους. Ως ένα βαθμό, έχουν δίκιο να ανησυχούν.  
 
1. Αυτοί οι φίλοι έχουν πιο ισχυρή σχέση με το παιδί στη δεδομένη ηλικία συγκριτικά με τους γονείς του.
2. Οι γονείς δεν μπορούν να διώξουν τους κακούς φίλους, γιατί απλά δεν μπορούν να του προσφέρουν κάτι άλλο στη θέση τους.   

Απλές στρατηγικές για να αντιμετωπίσετε τις «κακές παρέες» του παιδιού

1. Ρωτήστε το παιδί και ακούστε το Ρωτήστε το παιδί τι το ελκύει στο συγκεκριμένο παιδί. Η απάντηση μπορεί να σας εκπλήξει ή απλώς να σας διαφωτίσει: Μήπως το παιδί σας δέχεται κάποιου είδους ψυχολογικό εκβιασμό από τον «κακό φίλο;»  Οι σωστές ερωτήσεις που θα κάνετε  θα βοηθήσει το παιδί σας να κατανοήσει αν ο φίλος του είναι κατάλληλος για παρέα. Αποφύγετε να τον κρίνετε και παραμείνετε στα γεγονότα. Φυσικά όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις του, εσείς θυμηθείτε ότι κάποιες φορές χρειάζεται να το παίζετε ντετέκτιβ: Τι τραβάει το παιδί σας δίπλα του; Η δυνατή του προσωπικότητα; Τα παιχνίδια; Τα κοινά ενδιαφέροντα;  

2. Δώστε σημασία στα σημάδια
Το μυστικό είναι να παρατηρήσετε αν το παιδί σας έχει αλλάξει από τότε που ξεκίνησε την παρέα με το άλλο παιδί. Μιλάει κρυφά μαζί του στο τηλέφωνο; Κρύβεται ή δε σας λέει που πάνε μαζί; Αυτά είναι κάποια σημάδια ότι το παιδί αυτό έχει αρνητική επιρροή πάνω στο παιδί σας. 

3. Ανοίξτε το σπίτι στους φίλους του 
Είναι μια κίνηση, που συνήθως οι γονείς δυσκολεύονται να κάνουν, όμως είναι ένα καλό βήμα να κερδίσετε την εμπιστοσύνη του παιδιού σας. Επιπλέον, με το να ανοίξετε το σπίτι σας στους φίλους του ενδέχεται να ανακαλύψετε ότι τελικά αυτές οι κακές παρέες δεν είναι τόσο κακές και ότι τα παιδιά αυτά απλώς προσπαθούν να βρουν τρόπο να εκφραστούν. Βρείτε μια αφορμή (γενέθλια, αργία) και πείτε στο παιδί σας ότι θέλετε να κάνετε το τραπέζι σε εκείνο και τους φίλους του για να γιορτάσετε το γεγονός. Πηγαίνετε σε ένα μέρος που αγαπούν τα παιδιά, χωρίς να φαίνεστε παράταιροι με το περιβάλλον. Εκεί απολαύστε ένα ήσυχο γεύμα, χωρίς να τους κάνετε ανάκριση, αλλά ρίχνοντας «γέφυρες» επικοινωνίας και κατανόησης. 

4. Μην επιτίθεστε στους φίλους του παιδιού 
Αν υποψιάζεστε ότι το παιδί σας κάνει κακές παρέες, το τελευταίο που θέλετε είναι να γίνουν εχθροί σας. Τηρήστε μια στάση αναμονής, χωρίς να κριτικάρετε τους φίλους του. Σκεφτείτε το εξής απλό: οι φίλοι του το επηρεάζουν περισσότερο από σας και αν τους κάνετε εχθρούς σας αυτόματα γίνεστε εχθρικοί στο παιδί σας. Απορρίπτοντας τις επιλογές του του δίνετε το μήνυμα ότι απορρίπτετε το ίδιο. Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να κριτικάρετε με ήπιο τρόπο μια μη αποδεκτή συμπεριφορά. Αποφύγετε την προσωπική επίθεση και προτιμήστε να φανείτε καταδεκτικοί και ανοιχτοί στο να γνωρίσετε αυτά τα παιδιά παρά να έρθετε σε ρήξη μαζί τους.

5. Ρωτήστε και άλλους ενήλικους. 
Αν υποψιάζεστε ότι το παιδί που κάνει παρέα το επηρεάζει αρνητικά μη διστάσετε να ρωτήσετε γονείς, δάσκαλους ή προπονητές τι γνωρίζουν γι’ αυτό. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί σας δώσουν μια άλλη απάντηση που ποτέ δεν περιμένατε. 

6.Τονώστε την αυτοπεποίθησή τους 
Η αυτοπεποίθηση βοηθάει τα παιδιά και τους εφήβους να πάρουν αποφάσεις που θα είναι σταθεροί σε αυτές, παρ’ όλο που οι φίλοι δεν θα νομίζουν ότι είναι «cool» με αυτήν την επιλογή τους. Κατά κάποιο τρόπο οι γονείς χτίζουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού όταν εκείνοι τα επαινούν και αναγνωρίζουν τις επιτυχίες τους και όταν τα διδάσκουν να βλέπουν τον εαυτό τους από θετική οπτική γωνία, χωρίς να επηρεάζονται από την κριτική των άλλων παιδιών.

Κοντ